Ένα πολύ μεγάλο δωμάτιο. Φωτισμός που δίνει την εντύπωση ομίχλης, τα έπιπλα είναι αθέατα ή μοιάζουν με ακαθόριστους όγκους και είναι σαν να βρισκόμαστε σε ύπαιθρο. Η σκηνή μένει άδεια λίγα δευτερόλεπτα. Ξαφνικά, ρυθμικοί ήχοι ταμπούρλου. Έπειτα, μακρινή ριπή... Περισσότερες Πληροφορίες
Ένα πολύ μεγάλο δωμάτιο. Φωτισμός που δίνει την εντύπωση ομίχλης, τα έπιπλα είναι αθέατα ή μοιάζουν με ακαθόριστους όγκους και είναι σαν να βρισκόμαστε σε ύπαιθρο. Η σκηνή μένει άδεια λίγα δευτερόλεπτα. Ξαφνικά, ρυθμικοί ήχοι ταμπούρλου. Έπειτα, μακρινή ριπή πολυβόλου.
Σιωπή. Μπαίνει ο Γέρος. Φορά ένα μαύρο αμπέχωνο κουμπωμένο ως τον λαιμό κι ένα μακρύ μαύρο κασκόλ. Κρατά μια λάμπα θυέλλης. Προχωρεί με μικρά, σπασμωδικά βήματα. Περπατά πάνω κάτω, σταματά σαν να ψάχνει κάτι. Ανασηκώνει τη λάμπα για να δει καλύτερα, περιεργάζεται τους χώρους τριγύρω του, τη χαμηλώνει πάλι και βγαίνει. Η ομίχλη αραιώνει σιγά σιγά. Αρχίζει να διακρίνεται όλο και πιο καθαρά ο χώρος του δωματίου. Δεξιά, προς την είσοδο, ακίνητη η φιγούρα μιας γυναίκας. Είναι η Ελένη. Φορά αδιάβροχο, και δίπλα της, ακουμπισμένα κάτω, μια βαλίτσα και μια μεγάλη ταξιδιωτική τσάντα. Ο Γέρος ξαναμπαίνει. Ίδιες κινήσεις όπως και πριν. Ανασηκώνει τη λάμπα και βλέπει την Ελένη.
Η Λούλα Αναγνωστάκη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Εμφανίστηκε στο θέατρο το 1965 με την τριλογία της Πόλης ("Η διανυκτέρευση", "Η πόλη", "Η παρέλαση"), που παρουσίασε σε ενιαία παράσταση στο Θέατρο Τέχνης ο Κάρολος Κουν. Το Φεβρουάριο του 1967 ανέβηκε από το Εθνικό Θέατρο το τρίπρακτο έργο της "Η συναναστροφή", σε σκηνοθεσία Λεωνίδα Τριβιζά. Ακολούθησαν: "Αντόνιο ή το Μήνυμα" (1972), "Η νίκη" (1978), "Η κασέτα" (1982), "Ο ήχος του όπλου" (1987), όλα από το Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν. Το 1990 ο θίασος Τζένης Καρέζη - Κώστα Καζάκου παρουσίασε το έργο "Διαμάντια και μπλουζ", σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου. Το 1995 ανέβηκε Το "Ταξίδι μακριά" από το Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Μίμη Κουγιουμτζή. Το 1998 το μονόπρακτο "Ο ουρανός κατακόκκινος" από το Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Βίκτορα Αρδίττη και το 2003 το έργο "Σ` εσάς που με ακούτε" από τη Νέα Σκηνή, σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή. Τα έργα της Λούλας Αναγνωστάκη έχουν επίσης παρουσιαστεί από Αθηναϊκούς θιάσους και Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα, καθώς και στο εξωτερικό (Γαλλία, Ιταλία, Αγγλία, Γερμανία, Κύπρο, Ισπανία, ΗΠΑ). Δημιουργός μιας ιδιαίτερης γραφής, η Λούλα Αναγνωστάκη αποτύπωσε στα έργα της το εσωτερικό τοπίο του σύγχρονου Έλληνα και τις μεταβολές του υπό την επίδραση της Ιστορίας. Πραγματεύτηκε τα σημαντικότερα θέματα της μεταπολεμικής περιόδου στη χώρα μας, όπως το τραύμα, η ενοχή, η μοναξιά, η ήττα. Παρακολουθώντας την εξέλιξη της νεοελληνικής κοινωνίας και μετά τη μεταπολίτευση, πραγματεύεται τον εγκλωβισμό των ανθρώπων και των κοινωνιών, τα αδιέξοδα του σύγχρονου κόσμου, τη μοναξιά, την έλλειψη επικοινωνίας και το αίσθημα ασφυξίας του ατόμου. Βαδίζει το δικό της δημιουργικό, μοναχικό δρόμο, επενδύοντας ιδιαιτέρως στη μουσική διάσταση του λόγου της, που ενισχύει τη δραματικότητα και την εμβέλειά του. Παντρεμένη με το συγγραφέα και καθηγητή Ψυχιατρικής Γιώργο Χειμωνά και μητέρα του συγγραφέα Θανάση Χειμωνά. Δες όλα τα βιβλία του
Login and Registration Form
Σύνδεση
Εάν είσαι ήδη εγγεγραμμένος χρήστης, παρακαλούμε συνδέσου εδώ.
Δεν έχεις λογαριασμό;