Στο άρθρο του Λ.Ν. Τολστόι "Αβίαστη δράση", πέρα από τους στοχασμούς του Ρώσου κλασικού, περιλαμβάνονται εμβόλιμα και δύο κείμενα των Εμίλ Ζολά και Αλέξανδρου Δουμά υιού αντίστοιχα. Στην ιδιότυπη αυτή «συζήτηση» γίνεται απόπειρα να δοθούν απαντήσεις σ' ένα διαχρονικό... Περισσότερες Πληροφορίες
Στο άρθρο του Λ.Ν. Τολστόι "Αβίαστη δράση", πέρα από τους στοχασμούς του Ρώσου κλασικού, περιλαμβάνονται εμβόλιμα και δύο κείμενα των Εμίλ Ζολά και Αλέξανδρου Δουμά υιού αντίστοιχα. Στην ιδιότυπη αυτή «συζήτηση» γίνεται απόπειρα να δοθούν απαντήσεις σ' ένα διαχρονικό ερώτημα: οι μεταφυσικές ανησυχίες είναι έκφραση μιας εσώτερης φωνής του ανθρώπου ή μια διέξοδος φυγής από την καταθλιπτική πραγματικότητα; Ο θετικιστής Ζολά, που πιστεύει ακράδαντα στη δύναμη της επιστήμης, έρχεται σε πλήρη ρήξη με τους Δουμά και Τολστόι, που θεωρούν τα υπαρξιακά ερωτήματα έμφυτα στην ανθρώπινη φύση· και ο Ρώσος στοχαστής, επηρεασμένος από τη διδασκαλία του Λάο Τσε, βρίσκει την ευκαιρία ν' αναπτύξει την έννοια της αβίαστης δράσης - μια έννοια που αποτελεί οργανικό στοιχείο της θεωρίας του για τη μη βίαιη αντίσταση.
Ο Λέων Τολστόι (1828-1910) είναι ένας από τους κορυφαίους λογοτέχνες, γνωστός στο ευρύ κοινό πρωτίστου για τα έργα του "Πόλεμος και Ειρήνη" και "Άννα Καρένινα", που συγκαταλέγονται στα σημαντικότερα μυθιστορήματα όλων των εποχών. Η ζωή του Τολστόι χαρακτηρίστηκε από μεγάλες αντιθέσες, καθώς τα πρώτα άσωτα χρόνια της αριστοκρατίας τα διαδέχτηκε η ριζοσπαστική μεταστροφή του προς την άρνηση του πλούτου, τη φιλανθρωπία και προς έναν ιδιόμορφο ειρηνιστικό και χριστιανικό αναρχισμό, που έτυχε θαυμασμού από προσωπικότητες όπως ο Γκάντι και επισφραγίστηκε με τον αφορισμό της Ρωσικής Εκκλησίας. Η στροφή στην κοσμοθεωρία του άρχισε να συντελείται με την απογοήτευση που γεύτηκε πολεμώντας με τον ρώσικο στρατό σε διάφορα μέτωπα μέχρι το 1856, όταν και έγραφε τα πρώτα του έργα, αυτοβιογραφικά σε μεγάλο βαθμό. Ο πόλεμος γυμνός, χωρίς πατριωτικά πλουμίδια, σκιαγραφήθηκε στα "Διηγήματα της Σεβαστούπολης" (1855). Λίγο μετά ο Τολστόι αφοσιώθηκε στα κτήματα του, γράφοντας παράλληλα τους "Κοζάκους" (1863) και τον "Πολικούσκα" (1863), έκφραση της γοητείας που του ασκούσε ο χωριάτικος τρόπος ζωής και συνάμα της αποστροφής του για την αριστοκρατική τάξη πραγμάτων, της οποίας ο καθωσπρεπισμός στηλιτεύτηκε στην "Άννα Καρένινα" (1875-77). Στον "Πόλεμο και Ειρήνη" (1865-69), έργο που βασίστηκε σε ιστορικές μαρτυρίες και ντοκουμέντα όπως τα επεξεργάστηκε η πολιτική σκέψη του Τολστόι, επιχειρήθηκε η ανατροπή της ιστορικής μυθοπλασίας, η αποκαθήλωση των ηγετικών μορφών και η ανάδειξη του ρόλου των απλών στρατιωτών. Στα τελευταία έργα του, όπως είναι "Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς"" (1886), "Η σονάτα του Κρόιτσερ" (1887-9), "Ο Διάβολος" (1889-90) και η "Ανάσταση" (1899), ο Τολστόι ανέλυσε πτυχές της γνήσιας χριστιανικής αρετής σε αντιδιαστολή με τον τυπικισμό, μια αρετή που εφάρμοσε ζώντας ασκητικά, παρά τις σοβαρές αντιρρήσεις της γυναίκας του και την αποστασιοποίηση του από το οργανωμένο κράτος και την επίσημη Εκκλησία. Πλήθη όμως ολόκληρα τον θεωρούσαν πρότυπο και προσπαθούσαν να τον γνωρίσουν από κοντά, στη δύση πλέον της ζωής του.
Δες όλα τα βιβλία του
Login and Registration Form
Σύνδεση
Εάν είσαι ήδη εγγεγραμμένος χρήστης, παρακαλούμε συνδέσου εδώ.
Δεν έχεις λογαριασμό;