ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΑΝΤ. ΦΥΛΛΙΖΗΣ

Είχα την εύνοια της ζωής να συναντήσω τον Δημήτριο Φυλλίζη (1882-1965) και να συνομιλήσω μαζί του, σε καμιά δε περίπτωση δεν θα έλεγα να τον γνωρίσω. Διότι δεν είναι δυνατό να γνωρίσεις στα πλαίσια μιας συνάντησης (έστω και ουσιαστικής) έναν άνθρωπο επιστημονικά και ανθρωπιστικά πληθωρικό, πνευματώδη, διανοούμενο, άνθρωπο με κοινωνικές ευαισθησίες τόσες που καθόρισαν την αποστολή του στην ζωή. Από την πρώτη μας εκείνη επικοινωνία επιβλήθηκε με την πνευματικότητά του, την αρχοντική του ευγένεια και την γλυκύτητα του λόγου του. Τον γνώρισα στην Θεσσαλονίκη το 1964· εκείνη την περίοδο φοιτούσα στο Βερολίνο. Το επόμενο έτος, 1965, ο Δημήτριος Φυλλίζης μας άφησε. Η πληροφορία του θανάτου του με λύπησε βαθειά. "Τώρα θα αναλάβετε εσείς την συνέχιση του δικού μας έργου" μου είχε πει τότε. Δεν είχα κατανοήσει τα λόγια του· ήταν οι σπουδές μου, τότε, το μέλλον και οι επιστημονικές μου φιλοδοξίες που κυριαρχούσαν στην σκέψη μου. Συνειδητοποίησα τα λόγια του πολύ αργότερα. Με ειλικρίνεια καταθέτω ότι ο απόηχός τους με συνόδευε όλα τα χρόνια του επαγγελματικού και επιστημονικού μου στίβου σαν να με είχαν σημαδέψει. [...]