ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΩ ΠΤΩΣΗ ΣΤΟ ΜΙΛΑΝΟ

Το «Δεν έχω πού να πάω-Πτώση στο Μιλάνο» αποτελούμενο από δυο διηγήματα, συνιστά το τρίτο μέρος της εν εξελίξει τετραλογίας πεζών με τον γενικό τίτλο «Οι μονήρεις επιβάτες του χρόνου. Ημερολόγια 21ου». Σε αυτόν τον κύκλο πεζών (πρώτο μέρος η συλλογή διηγημάτων «Φλούδες μοναχικότητας» Βήτα Ιατρικές Εκδόσεις, 2015, δεύτερο το αφήγημα «Πίσω σε μένα» Βήτα Ιατρικές Εκδόσεις, 2018) ο συγγραφέας, μέσα από μια συναισθηματική ανίχνευση της καθημερινότητας σε διάφορες πόλεις του κόσμου, μεταξύ άλλων, διαπραγματεύεται το ζήτημα της αποξένωσης του σύγχρονου ανθρώπου. Είναι τελικά η αποξένωση του ανθρώπου του 21ου αιώνα αληθινή και πρωτογενής ή φαίνεται σαν τέτοια λόγω των δραματικών αλλαγών του τρόπου ζωής και των μορφών επικοινωνίας; Έχει σχέσεις αιτίου και αιτιατού με τη σύγχρονη δυστοπία; Μήπως αυτή η αποξένωση υπήρχε ανέκαθεν και απλώς οι άνθρωποι «φαινόμαστε» να επικοινωνούμε; Είμαστε δηλαδή, όπως ο Σάμουελ Μπέκετ διατεινόταν, «καταδικασμένοι σ' έναν αιώνιο μονόλογο»;