Η Χριστίνα Ντούμα , μίλάει στην Μανταλένα Μαρία Διαμαντή για την συγγραφή, τα βιβλία της, τον γιο της Θοδωρή και πολλά ακόμα.

 

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, αναζητώ τη γνώση μέσα από τα βιβλία. Ίσως είμαι τυχερή, καθώς την εποχή που γεννήθηκα δεν κυριαρχούσε το διαδίκτυο. Θυμάμαι μετά το τέλος κάθε σχολικής χρονιάς, τη μητέρα μου να με παίρνει από το χέρι και να με οδηγεί στο μέρος που στο τότε παιδικό μυαλό μου, φάνταζε μαγικός και συνεχίζει… Εκεί όπου επιλέγαμε μαζί, δεκαπέντε με είκοσι βιβλία τα οποία θα με ταξίδευαν την περίοδο των καλοκαιρινών μου διακοπών, σε άλλες εποχές, σε άλλες ζωές, δίνοντάς μου την ευκαιρία να εξελίξω τα όνειρα και τη φαντασία μου.

Σήμερα, που τα χρόνια έχουν περάσει και οι ρόλοι άλλαξαν, παίρνω τα δικά μου παιδιά από το χέρι για να επιλέξουμε βιβλία στο βιβλιοπωλείο. Και η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Το μαγικό είναι ότι όσες φορές και να διαβάσεις ένα καλό βιβλίο, πάντα κάτι νέο έχει να σου πει.

 

Πότε αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τη συγγραφή και τι αποτελεί συνήθως πηγή έμπνευσής σας;

Τα παραμύθια άρχισα να τα γράφω για τον μικρό μου γιο, το Θοδωρή. Είναι 26 ετών και από τα 6 του χρόνια πολεμά με μια σπάνια νευροεκφυλιστική νόσο, την Batten Disease. Η πρόγνωση τον ήθελε να μην είναι τώρα ανάμεσα μας, αλλά με τον αγώνα του έχει καταφέρει να είναι σε αρκετά καλή κατάσταση σχετικά με την νόσο του. Πολλά βράδια του διάβαζα και του διαβάζω ακόμα παραμύθια. Μερικά από αυτά είναι παραμύθια που έχω γράψει εγώ. Τα παραμύθια για μένα είναι ένα σπουδαίο στρατηγικό ορμητήριο, όπου μέσα του σχεδιάζω και προετοιμάζομαι για την αντιμετώπιση της σκληρής πραγματικότητας. Πηγή έμπνευσης μου είναι η ίδια η πραγματικότητα αλλά και τα παιδιά. Στην αρχή τα παιδιά μου και ωριμάζοντας όλα τα παιδιά.

 

Μιλήστε μας για το τελευταίο σας έργο. Ποιο είναι το μήνυμα ή τα μηνύματα που θέλετε να περάσετε μέσα από αυτό; Ποια γεύση θέλετε να μείνει στους αναγνώστες που θα το διαβάσουν;

Το τελευταίο μου παραμύθι είναι “Ο Φούσκας”. Πραγματεύεται τη ζημιογόνο επίδραση της υπεροψίας, αλλά και τη σημασία της αποδοχής της μοναδικότητας του καθενός και της αγάπης του αληθινού εαυτού μας και όχι της εικόνας που έχουμε για αυτόν. Το ότι είμαστε ο καθένας ένα ισότιμο μέλος μιας κοινωνίας στην οποία προσφέρουμε με τη διαφορετικότητά μας και τα μοναδικά μας ταλέντα, πάντα στα πλαίσια αμοιβαιότητας με τους άλλους, όχι με την κενοδοξία ενός θαυμασμού σε μια εικόνα, σε ένα ίνδαλμα. Η γεύση που θέλω να μείνει στον αναγνώστη είναι η γεύση της αληθινής φιλίας.

 

Διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξη εδώ.

Ανακαλύψτε το έργο της Χριστίνας Ντούμα εδώ.