«Το πένθος είναι το τίμημα που καταβάλλουμε, όσοι έχουμε το κουράγιο να αγαπάμε»: Με αυτόν τον τρόπο, ξεκινά το νέο βιβλίο του Ίρβιν Γιάλομ, με τίτλο «Ζήτημα Θανάτου και Ζωής», στο οποίο, ο διεθνώς αναγνωρισμένος ψυχίατρος, μαζί με τη σύζυγο του, Μαίριλυν, εξιστορούν το πώς αντιμετώπισαν έναν αγώνα «ζωής και θανάτου», από την στιγμή που η Μαίριλυν διαγνώστηκε με καρκίνο, «φεύγοντας» τελικά από τη ζωή τον Νοέμβρη του 2019.

Μπορείτε να βρείτε το βιβλίο στα καταστήματα του Ιανού και στο e-shop: bit.ly/3s8X1Kq.

Ακολουθούν αποσπάσματα από τη συνέντευξη [ΕΔΩ] του Γιάλομ στη συγγραφέα Τζόις Κάρολ Όουτς τις τελευταίες μέρες του περασμένου Απρίλη.  

ΕΡ : Το βιβλίο σας ξεκινά με την εξής φράση: «Το πένθος είναι το τίμημα που καταβάλλουμε, όσοι έχουμε το κουράγιο να αγαπάμε». Δεν αποτελεί απόφθεγμα, αλλά μια δήλωση, χωρίς να αναφέρετε από που προέρχεται. Μπορείτε να μας πείτε δύο λόγια για το από που προέρχεται;

ΑΠ: Δεν έχω ιδέα ποιος το είπε. Η Μαίριλυν ή εγώ; Αλλά η φράση είναι τέλεια. Αγαπώ κάθε λέξη αυτής της φράσης. Ίσως όσο περισσότερο αγαπούμε κάποιον, τόσο μεγαλύτερο είναι το πένθος. Αυτό συμβαίνει και με εμένα αυτή την στιγμή. 

ΕΡ: Έχει μειωθεί η οδύνη που νιώθετε για τον θάνατο της, μερικούς μήνες μετά; 

ΑΠ: Είναι λιγότερο έντονο, αλλά υπάρχει. Μου λείπει πολύ και δεν έχω κάνει πρόοδο σε κάποιους τομείς. Δεν μπορώ καν να κοιτάξω τη φωτογραφία της. Νιώθω τόσο μεγάλο πόνο, όποτε το κάνω αυτό. Δεν έχω πάει ούτε στο νεκροταφείο, ίσως γιατί δεν θέλω να δω τον τάφο της, όσο και αν με ενθαρρύνει η κόρη μου. Την ήξερα από τα 14 της, είναι μεγάλος ο πόνος. 

ΕΡ: Θα ήθελα να μου πείτε, γιατί το βιβλίο αποτελεί μια τόσο σημαντική παρηγοριά για εσάς.

ΑΠ: Δεν ξέρω τι θα έκανα εάν δεν έγραφα. Η σχέση μου με την Μαίριλυν ξεκίνησε με ένα βιβλίο  και τελείωσε με ένα βιβλίο. Την πρώτη φορά που την γνώριζα, μου είπε ότι έλειψε από το σχολείο μια μέρα, γιατί διάβαζε ένα βιβλίο μέχρι αργά. Δεν χρειαζόταν να ακούσω κάτι άλλο... Αγαπώ τα βιβλία από μικρός, στο σπίτι μας υπάρχει μια απίστευτη συλλογή από βιβλία. 

ΕΡ: Στο τέλος του βιβλίου σας, αναφέρετε πώς, παρά το ότι δεν πιστεύετε στη μετά θάνατον ζωή, πλέον καταλαβαίνετε τους ανθρώπους που το κάνουν. Συνεχίζετε να δείχνετε την ίδια κατανόηση; 

ΑΠ: Κατέληξα να αντιλαμβάνομαι την παρηγοριά που λαμβάνουν από την θρησκεία, αναφορικά με την ιδέα ότι θα ξαναδούν τον/την αγαπημένο τους. Τα συναισθήματα μου, όσα ένιωσα, σχετίζονται με την ιδέα του να ξαναδώ τη Μαίριλυν. Όλες αυτές οι σκέψεις ξεκίνησαν με τον θάνατο της. Θυμάμαι που την είχα ρωτήσει, “αφού ζήσαμε όλη τη ζωή μας μαζί, γιατί να μην μας βάλουν στο ίδιο φέρετρο;”, και εκείνη μου είχε απαντήσει: «Μπορώ με σιγουριά να σου πω ότι δεν υπάρχει φέρετρο για δύο». Παρ’ όλα αυτά, πιστεύω ότι θα τη ξανασυναντήσω, και ας λέει ο εγκέφαλος μου ότι όλα αυτά είναι βλακείες. Ξέρω ότι δεν θα συμβεί αυτό. Όμως και μόνο η ιδέα, με ανακουφίζει, όπως κάνει και κάθε θρησκεία για αυτό και σέβομαι την θρησκευτική πίστη των ανθρώπων.