ΟΥΙΛΛΙΑΜΣ ΤΕΝΝΕΣΗ
Ο Τόμας Λάνιερ -όπως ήταν το πραγματικό του όνομα- γεννήθηκε το 1911 στο Κολόμπους του Μισισιπή. Σπούδασε στο Μισούρι, στο Σαιν Λιούις και στην Αϊόβα. Την περίοδο της φοιτητικής του ζωής γράφει και το πρώτο του θεατρικό έργο, "Κάιρο! Σαγκάη! Βομβάη!" Ακολούθησαν: "Τα αμερικάνικα μπλουζ", "Το μεγάλο αντίο", "Η Μάχη αγγέλων" και το έργο - σταθμός, "Ο επισκέπτης", που παίχτηκε στο Σικάγο και στη Νέα Υόρκη με μεγάλη επιτυχία και το οποίο απέσπασε το Βραβείο Κριτικών της Νέας Υόρκης. Αναγνωρισμένος συγγραφέας πια, ο Ουίλιαμς συνεχίζει με αμείωτο ρυθμό να γράφει και οι επιτυχίες έρχονται η μία μετά την άλλη. Από το 1947 έως το 1961 γράφει έργα που έμελλε να γίνουν μεγάλες επιτυχίες και να παίζονται μέχρι σήμερα, με την ίδια απήχηση στο κοινό: "Καλοκαίρι και καταχνιά", "Λεωφορείον ο Πόθος", "Τριαντάφυλλο στο στήθος", "Λυσσασμένη γάτα", "Ο Ορφέας στον Άδη", "Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι", "Γλυκό πουλί της νιότης", "Η νύχτα της Ιγκουάνα". Τα έργα του αμερικανού συγγραφέα χαρακτηρίζονται από απαισιοδοξία και όλα έχουν ως θέμα τους την αποτυχία και στο τέλος την καταστροφή των πρωταγωνιστών. Από το 1962 όμως και μετά τα πράγματα γίνονται δύσκολα γιά το διάσημο συγγραφέα. Τα έργα που γράφει σημειώνουν αποτυχία και καταφεύγει στο αλκοόλ και στα ναρκωτικά. Πέθανε το 1983 μόνος, μέσα σ’ ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στη Νέα Υόρκη. Άλλα έργα του είναι: "Γυάλινος κόσμος", "Περίοδος προσαρμογής", "Προς κατεδάφισην", καθώς και τα μυθιστορήματα: "Η ρωμαϊκή άνοιξη της κυρίας Στόουν", "Ανδρόγυνε, αγάπη μου", "Αναμνήσεις", κ.ά. Πολλά από τα έργα του έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο ενώ έχει τιμηθεί τέσσερις φορές με το Βραβείο Κριτικών της Νέας Υόρκης και δύο φορές με το Βραβείο Πούλιτζερ. Στην Ελλάδα το έργο του Τενεσή Ουίλιαμς είναι ιδιαίτερα αγαπητό και πολλά από τα έργα του έχουν ανεβεί στην ελληνική σκηνή.
Tο πιο πρόσφατο βιβλίο
CAMINO REAL
Αν και ο Τέννεσση Ουίλλιαμς δεν χρειάζεται συστάσεις, το Καμίνο Ρεάλ αποτελεί ίσως το πιο παραγνωρισμένο έργο του. Περισσότερο γνωστό για την αντιφατική υποδοχή που έτυχε από κοινό και κριτικούς στο πρώτο του ανέβασμα επί σκηνής (1953) και από τις μετέπειτα απόπειρες ορισμένων σκηνοθετών να το αναδείξουν, πρόκειται χωρίς αμφιβολία για το πιο ιδιαίτερο και τολμηρό έργο του συγγραφέα. Με το Θέατρο του Παραλόγου να κάνει μόλις τα πρώτα του βήματα στα σανίδια της Ευρώπης και μια Αμερική αλλεργική όχι μονάχα στις θεατρικές καινοτομίες, αλλά σε οποιαδήποτε επαναστατική «εισβολή» (περίοδος Μακαρθισμού), το Καμίνο Ρεάλ πρέπει να ήταν κάτι το πρωτοφανές για το κοινό: μια πλοκή που κυλάει ακροβατώντας μεταξύ λογικού και παραλόγου, απρόσμενες «συναντήσεις» γνωστών (και λιγότερο γνωστών) λογοτεχνικών προσώπων, ηθοποιοί που τρέχουν πάνω κάτω στους διαδρόμους του Μπρόντγουεϊ κ.ο.κ. Είναι όμως πράγματι το Καμίνο Ρεάλ ένα πυροτέχνημα με ασαφή νοήματα, κρυμμένα κάτω από στοιβάδες απρόσμενων και περίτεχνων συμβολισμών; Την απάντηση μας τη δίνει το ίδιο το κείμενο: το Καμίνο Ρεάλ δεν είναι παρά ένα όνειρο, μάλλον ένας εφιάλτης του Δον Κιχώτη, από τον οποίο ο συγγραφέας μας καλεί να ξυπνήσουμε. Η τοποθεσία, οι ήρωες, οι μορφές είναι εκεί για να μας παραπέμψουν σε κάτι άλλο, κάτι βαθύτερο, ανησυχητικά οικείο. Όπως και στα όνειρα, έτσι και στο Καμίνο Ρεάλ αυτό που αντέχει στον χρόνο, περισσότερο από τα επιμέρους συστατικά του, είναι η αίσθηση που μας αφήνει μόλις ανοίξουμε τα μάτια μας: της προσμονής ή της ανησυχίας, της νοσταλγίας ή της επιθυμίας να αιωρηθούμε έστω και για μερικές στιγμές ακόμη στο βασίλειό του.
Σύνδεση
Εάν είσαι ήδη εγγεγραμμένος χρήστης, παρακαλούμε συνδέσου εδώ.
Δεν έχεις λογαριασμό;