ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ ΣΤΕΛΛΑ
Γεννημένη στην Αθήνα, η Στέλλα Θεοδωράκη σπούδασε Οικονομικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, σκηνοθεσία στη σχολή Σταυράκου, κινηματογράφο και φιλοσοφία της τέχνης στη Σορβόννη Παρίσι I, όπου ολοκλήρωσε τη διδακτορική της διατριβή με θέμα κινηματογράφο. Η Avant-Garde στον κινηματογράφο της δεκαετίας του ΄20 / Αφηρημένη τέχνη, νταντά, κυβισμός, σουρεαλισμός (εκ. Νεφέλη, 1990). Εργάζεται ως σκηνοθέτης / παραγωγός κινηματογραφικών ταινιών στην Αθήνα και είναι ιδρυτικό μέλος της εταιρείας Φαντασία Οπτικοακουστική Ε.Π.Ε, την οποία δημιούργησε μια μικρή ομάδα κινηματογραφιστών, με σκοπό την παραγωγή ανεξάρτητων ταινιών. Έχει διδάξει αισθητική και σκηνοθεσία του κινηματογράφου στο Πανεπιστήμιο του Ρεθύμνου (Τμήμα Θεατρολογίας - Mουσικολογίας), στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας (Μεταπτυχιακό τμήμα Ψηφιακές Μορφές Τέχνης) και στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (τμήμα Κινηματογράφου). Στη φιλμογραφία της περιλαμβάνονται οι μικρού μήκους ταινίες Plumeria Rubra (1988, Βραβείο φωτογραφίας) και Πλαστικό (1989, Βραβείο ταινίας μικρού μήκους (ex-aequo) Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1989 - Κρατικό βραβείο ΥΠΠΟ 1990), τα ντοκιμαντέρ Από το Μοναδικό στο Πολλαπλό (1993, Βραβείο ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1993 - Κρατικό βραβείο ντοκιμαντέρ 1994 - Βραβείο Amascultura film festival, 1995 - Συλλογή του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης, Παρίσι 1994), Είδωλα της Πόλης: οι Μητροπόλεις των Ειδώλων (1994) - Συμμετοχή της σειράς στην Biennale Αρχιτεκτονικής, Σικάγο, 1994, Πώς σε λένε; (1998, συνσκηνοθεσία με τoν Θάνο Aναστόπουλο) και Σαν Όνειρο Πρωινό. Εμμανουήλ Κριαράς: μνήμες ενός αιώνα (2005), καθώς και η σειρά ντοκιμαντέρ Μόδα και Πολιτισμός στον 20ο αιώνα (1991) Μόδα-Σώμα-Ποίηση - Βραβείο ντοκιμαντέρ Κινηματογράφος και Πραγματικότητα (1991) - Διάκριση YΠΠO 1992. Το 2002 σκηνοθετεί την πρώτη της μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας Πάρα λίγο πάρα Πόντο πάρα Τρίχα (Close...so close www.closesoclose.gr - Kρατικό Βραβείο μοντάζ 2002). Το Ricordi mi παραγωγής 2009 (συμπαραγωγή Φαντασία Οπτικοακουστική EΠE / Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου / ET1), είναι η δεύτερή της μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας (35mm).
Tο πιο πρόσφατο βιβλίο
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΕΣ
Ο πειραματισμός στο χώρο των τεχνών δεν έχει εκτιμηθεί ιδιαίτερα στη χώρα μας. Για τους περισσότερους, το πειραματικό έργο ενέχει το στοιχείο της προχειρότητας κι αποτελεί μέρος μιας ανώριμης εκδήλωσης ή μιας αναξιόπιστης καλλιτεχνικής έκφρασης. Από την άλλη, η προχειρότητα ιδιοποιείται το ρόλο που της προσφέρουν, για να δώσει το όνομα του πειράματος σε οποιοδήποτε έργο δεν καταφέρνει να ολοκληρώσει ή να πραγματώσει μια άποψη. Παρ' όλ' αυτά το "πείραμα" έχει καταλάβει μια ιδιαίτερη θέση στο χώρο της παγκόσμιας τέχνης, όχι μόνο ως βοηθητικό στοιχείο μιας παραπέρα εξέλιξης αλλά και ως ανεξάρτητη άποψη κι έκφραση που προτείνει για κάποια περίοδο συγκεκριμένες λύσεις. Αν και δεν θεωρείται αυτόνομο καλλιτεχνικό κίνημα, όπως ο σουρεαλισμός, ο κυβισμός, η αφηρημένη τέχνη, το πείραμα μπορεί ν' αποτελεί ταυτόχρονα συστατικό διαφόρων κινημάτων. Συμβαίνει όμως και κάποιες φορές, η πειραματική τέχνη ή ο πειραματικός κινηματογράφος να συμπεριλαμβάνουν διαφορετικές απόψεις για την τέχνη ή διαφορετικά είδη τέχνης που ενώνονται κάτω από το κοινό στοιχείο του πειράματος. Στον κινηματογράφο, που είναι ο τομέας του άμεσου ενδιαφέροντός μας, το πειραματικό στοιχείο εμφανίζεται μαζί σχεδόν με τη γέννησή του ως μέσο επικοινωνίας, αν και την πιο ολοκληρωμένη του έκφραση τη συναντάμε στη δεκαετία του '20 με ονομασίες όπως: καθαρό σινεμά, σινεμά τέχνης, σινεμά αφηρημένης τέχνης, ρυθμικό σινεμά, μη εικονικό, πρωτοποριακό, σινεμά αβάν γκαρντ, καταραμένο, προσωπικό, ατομικό, ιδιωτικό, ανεξάρτητο, παράλληλο, περιθωριακό, μη εμπορικό, όροι που συνέχισαν να ακούγονται κι αργότερα στη δεκαετία του '60, ενώ παράλληλα προστέθηκαν κι άλλοι, όπως διαφορετικό σινεμά, πειραματικό, οπτικό, ελεύθερο, φεμινιστικό, επαναστατικό, εκτός συστήματος κ.λπ.
Login and Registration Form
Σύνδεση
Εάν είσαι ήδη εγγεγραμμένος χρήστης, παρακαλούμε συνδέσου εδώ.
Δεν έχεις λογαριασμό;